300 lat pijarskiej placówki w Szczuczynie na Białorusi

300 lat pijarskiej placówki w Szczuczynie na Białorusi

W sobotę 13 października br. pijarska wspólnota i parafia w Szczuczynie na Białorusi przeżywała jubileusz 300 lat od przybycia pijarów do tego miasta. 

Obchody rozpoczęły się uroczystą mszą św. pod przewodnictwem Biskupa Diecezji Grodzieńskiej Aleksandra Kaszkiewicza, kazanie wygłosił Biskup Diecezji Witebskiej Oleg Butkiewicz, w koncelebrze uczestniczył także Biskup Pomocniczy Archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej Jurij Kasabucki oraz o. Józef Matras, Prowincjał Polskiej Prowincji Zakonu Pijarów, do której przynależą trzy pijarskie domy zakonne, leżące na terenie Białorusi. Po Eucharystii zebrani wzięli udział w konferencji naukowej na temat kulturalno-oświatowej działalności pijarów na tamtejszych terenach.

Szczuczyn swego czasu był siedzibą prowincjałów Prowincji Litewskiej. Tamtejsza pijarska szkoła słynęła m.in. z działalności o. Bonifacego Jundziłła, założyciela jednego z pierwszych ogrodów botanicznych w całej I RP. Jej uczniem był m.in. Ignacy Domeyko, geolog, który po wyemigrowaniu do Chile organizował szkolnictwo wyższe tego kraju. Po odzyskaniu niepodległości pijarzy wrócili do domu zakonnego w Szczuczynie w latach dwudziestych ubiegłego stulecia i w tymże domu gościli także przyszłego świętego, o. Maksymiliana Kolbe, który dzięki pośrednictwu pijarów nawiązał kontakty z rodziną Druckich-Lubeckich, rezydującą w swym pałacu w Szczuczynie, i od niej otrzymał ziemię pod budowę Niepokalanowa.

Po II wojnie światowej pijarski klasztor w Szczuczynie został przejęty na siedzibę jednostki wojskowej. Pijarzy wrócili z posługą duszpasterską do Szczuczyna w 1989 r. Pierwszym rektorem i proboszczem został o. Kazimierz Wójciak. Obecnie w Zakonie jest 8 pijarów pochodzących z Białorusi po ślubach uroczystych oraz dwóch kleryków w formacji początkowej.