Dzień Modlitwy za Młodych Pijarów został ustanowiony przez Kongregację Generalną w rocznicę śmierci pięciu młodych przednowicjuszy z Senegalu: Ernesta, Richarda, Anathole'a, Henry'ego i Andre, którzy zginęli w katastrofie statku Le Joola 26 września 2002 r. Jest to dzień wielkiej wdzięczności za dar naszego powołania, które wypełniamy od  ponad 400 lat. 

Podczas 48. Kapituły Generalnej wiele czasu i refleksji poświęcono nad zakonnikiem pijarem, którego potrzebujemy, które chcemy dzisiaj przybliżyć. 

Jako Zakon chcemy promować procesy powołaniowe i formacyjne zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży. One pozwolą dążyć do pełni miłości, która jest naszym rzeczywistym celem. We wprowadzeniu do dokumentu kapitulnego Pod Przewodnictwem Ducha Świętgo przeczytamy: Podczas Kapituły zauważyliśmy, że kultura powołaniową przyczynia się do żywotności Zakonu. Jesteśmy powołani do promowania nowych powołań. Są one skarbem, za który jesteśmy wdzięczni miłosierdziu Ojca. To z kolei wiąże się z odpowiedzialnością za pielęgnowanie, ubogacanie i stwarzanie warunków wspierających procesy i osoby towarzyszące tym, którzy odkrywają powołanie. 

W całym Zakonie w różnych prowincjach naszą wspólnotę i nasz charyzmat poznaje 161 aspirantów i przednowicjuszy, 56 kandydatów rozpoczęło w tym roku nowicjat, a 295 młodych pijarów, po ślubach prostych odnawianych każdego roku, kontynuuje formację seminaryjną. W ostatnim roku 45 zakonników złożyło śluby uroczyste lub przyjęło święcenia diakonatu bądź prezbiteratu.  

Chcemy modlić się o nowe powołania i dawać świadectwo swoim życiem, dzielić się nim z tymi, z którymi je wypełniamy.

MODLITWA ZA MŁODYCH PIJARÓW

"Boże Ojcze, proszę Cię dzisiaj za każdego z naszych młodych współbraci, którzy formują się jako pijarzy we wszystkich demarkacjach Zakonu. Polecam Ci kolejno każdego z nich. Lepiej niż ja wiesz, co każdy z nich przeżywa i czego potrzebuje. Proszę Cię, byś każdemu z nich udzielił tego, co uznasz za dobre dla jego wzrostu w powołaniu, by był w pełni szczęśliwy w życiu pijarskim.

Uzdolnij ich, Ojcze, by odkryli skarb powołania pijarskiego i strzegli go jak drogocennej perły, wobec której wszystko inne staje się nieistotne: udziel im daru, by pragnęli naśladować Jezusa w pełni i aby On stał się na zawsze centrum ich życia. Niech umieją troszczyć się o tę pierwszą miłość, ową rację, dla której zdecydowali się, nie bez stawiania pytań, zostawić wszystko dla Tego, który jest jedynie konieczny. Proszę Cię, abyś dał im tak autentycznie i intensywnie przeżywać doświadczenie pijarskie, wzrastając w ubóstwie, czystości i posłuszeństwie, by każdego dnia umacniała się ich pierwsza miłość, stając się miłością jedyną.

Udziel im, Panie, daru troski o swój wzrost, wypełniając go autentycznością, przejrzystością, modlitwą, odwagą i świadectwem. Niech umieją nazwać to, co przeżywają, podejmować trud zrozumienia tego w świetle Słowa, dzielić się tym z osobami, które towarzyszą im w drodze, składając to w czasie każdej Eucharystii w Twoje ręce, wiedząc, że tylko Ty znasz odpowiedź. Niech przeżywają każdy dzień ze świadomością, że to oni przede wszystkim są odpowiedzialni za otrzymany dar powołania.

Pomagaj im, Panie, odkrywać w Kalasancjuszu przykład pokornego życia w pełni, proponowany każdemu pijarowi, oraz uczyć się od niego bezwarunkowego oddania się dzieciom i młodzieży, szczególnie biednym, wartości wychowania, miłości do Zakonu w każdym z braci, dyspozycyjności w posłannictwie, zaangażowania na rzecz wspólnoty i uświęcającej wartości codziennego życia. Dałeś im i nam nadzwyczajnego Ojca. Daj im i nam zdolność uczenia się od Niego.

Proszę Cię, Panie, udzielaj im cennego daru wierności powołaniu; tej wierności, która jest owocem intensywnie przeżywanego życia, pracy i wspólnotowego dzielenia się, pomocnych środków, jakie każdy stara się podejmować oraz ufnej modlitwy. Panie, uczyń ich zdolnymi do przeżywania pijarskiego życia w pełni i do tego, by czuli się współodpowiedzialni wraz z całym Zakonem za wyznaczanie nowych, wspaniałych i możliwych horyzontów pijarskiego życia i misji.

Panie, udziel każdemu z nich daru doceniania codziennego życia, z jego trudami i zadaniami. Pozwól im odkryć, że tylko dzięki wierności w małych rzeczach, pozostaną wierni także wtedy, gdy poprosisz ich o coś bardziej wymagającego. Niech umieją doceniać swoją wspólnotę, naukę, pracę wychowawczą i duszpasterską, osobisty projekt życiowy, codzienną modlitwę, chleb powszedni i wszystkie osoby, które stawiasz na ich drodze. Niech zawsze z wdzięcznością umieją w tym wszystkim dostrzegać Twoją obecność.

Panie, zatroszcz się o każdego z nich w realiach jego życia. Temu, kto ma wątpliwości, pomóż dobrze sformułować pytania. Tego, kto żyje bezpiecznie, uczyń zdolnym do szukania swego bezpieczeństwa tylko w Tobie. Temu, kto dopiero co do nas wstąpił, poślij świadków, którzy pokażą mu, że niezależnie od wieku można żyć tym, czym chce się żyć. Tego, kto przeżywa nowicjat, uczyń zdolnym do zakochania się w takim powołaniu, które domaga się od niego pójścia w głąb, by znaleźć klucz do pełnego oddania się. Temu, kto składa lub odnawia swe śluby, pomóż zrozumieć, Komu poświęca siebie i dla jakiego Królestwa oddaje swe życie, by mógł czynić to każdego dnia. Temu, kto przyjmuje święcenia, pozwól przeżywać kapłaństwo tak, jak przeżywał je Kalasancjusz, zawsze w wierności wobec otrzymanego daru, oddając się najmniejszym, młodym i biednym. Każdemu z nich udziel, Panie, tego, czego potrzebuje, by stać się pijarem, o jakim Ty marzysz i jakiego oczekują dzieci i młodzież.

Dziękuję Ci, Ojcze, za nich wszystkich i za każdego z osobna. I za tych, którzy, wezwani przez Ciebie, przyjdą do Szkół Pobożnych. Uczyń ich pijarami w całej pełni, a nam wszystkim pomóż, byśmy umieli im towarzyszyć i w ten sposób dalej budować Szkoły Pobożne św. Józefa Kalasancjusza. Amen.

 MK